نام تو مرا همیشه مست میکند
وسط سر شلوغیای رزمایش، برای جو تشویقی نیرو اومده... پرسنلش بدون ابلاغ بایگانیش کرده... جو بی خیر مونده از دو امتیاز تشویقیش... کمیسیون خونه برگزار شد و به ما خونه نرسید... اگه اون امتیازو رد کرده بودیم الان خونه داشتیم!!
اون همه دعا کردیم که معجزه شه خونه گیرمون بیاد.... معجزه شد که خونه گیرمون نیومد!!
آقای پدر گفت اوه اوه برف اومده پرواز کنسل میشه!
گفتم تهران برف اومده! چه ربطی به پرواز ما داره؟؟
آقای پدر: اوه اوه! مشهدم برف اومده! دیگه حتما کنسل میشه! :)))
من: عه!! چه ربطی داره خب.؟؟ :((
حالا هواپیمای مذکور قراره از تهران بیاد! :/
برفش واسه شماس و تاخیرش واسه ما :/
۴ ساعت تاخیر :((((
+ بعدا نوشت: شش ساعت و نیم تاخیر داشت!!!
باورم نمیشه بالاخره گذشت!!
جو میگفت واسه ثبت‌نام خونه سازمانی خیلیا تقلب میکنن...
میگفت با زیرآبی امتیازاشونو میبرن بالا...
میگفت یکی دو نفر بهش گفتن میتونن واسش پارتی‌بازی کنن...
اما قرار گذاشتیم ما تقلب نکنیم.
فقط از خدا بخوایم و راضی باشیم به رضاش.
از غیر خدا، جز دعا، هیچی نخوایم.
تقسیم خونه‌ها عقب افتاد... عقب افتاد... عقب افتاد...
چند روز پیش که جو رفته بود مدارکو کامل کنه بهم زنگ زد...
گفت چند نفر که بعد من بودن توی این مدت بچه‌دار شدن، امتیازشون از من بیشتر شده...
گفت سی تا خونه‌س، من نفر چهل و هشتم‌ام!
گفت اگه تقلب کرده بودم الان قبل از سی بودیم...
شایدم همین نقطه، همینجا ... لحظه آزمایش ماست...
سخته عروسی کنی و خونه نداشته باشی...
این خونه نداشتن با خونه نداشتنای معمولی فرق داره‌ها...
این خونه نداشتن یعنی ۱۴۰۰ کیلومتر فاصله...
یعنی چی بشه جو بیاد مرخصی...
یعنی چی بشه یکی از همکاراش بره ماموریت طولانی یا مرخصی طولانی و اجازه بده از خونه‌ش استفاده کنیم...
سخته...
و مساله اینه که خدا امتحان آسون نمیگیره.
دعا کنید برامون... که دلمون نلغزه.
اول دعا کنید خونه گیرمون بیاد.
بعد دعا کنید که اگه نیومد خدا طاقتمونو زیاد کنه...
+ امشب مسافرم ^__^
همیشه فک میکردم حکمت گواهینامه گرفتنم این بوده که تو بانک و سر جلسات امتحان به عنوان کارت شناسایی ازش استفاده کنم و از ارائه دادن کارت ملی و شناسنامه‌م با اون عکسای فاجعه در امان بمونم!!
اما جریان خیلی فراتر از این حرفا بوده!!
یعنی خب اگه گواهینامه نبود یا با هزار بار سرخ و سفید شدن همون کارت ملی‌مو میدادم. یا نهایتا اراده‌مو جمع میکردم و میرفتم ثبت احوال دو کورس پایین‌تر از خونمون و کارت ملی و شناسنامه‌مو عوض میکردم! اماااا...
اینکه دوشنبه بلیط هواپیما دارم و شناسنامه و کارت ملیم پیش جو جا مونده و یهویی وسط نماز یادم افتاد که کارت شناسایی ندارم و یهویی‌تر یاد گواهینامه‌م افتادم، جز حکمت خدا چی میتونه باشه؟؟ :دی
+ به جو میگم خوب شد گواهینامه گرفتمااااا ... نه؟؟
میگه کارت پایان خدمتم نداری! نه؟!!
:|
آقا من دیروز، تریپ ادبی و علم بهتر است از ثروت و اینا برداشتم و رفتم کتابخونه‌ها رو زیر و رو کردم دنبال کتاب قلندر و قلعه!!!! هیشکی نداشت! :/
بعد کلی تلاش و پیگیری و اینا، بالاخره یه کتابخونه پیدا کردم که داشت... دو ثانیه قبل از اینکه پولشو بدم دیدم جلدش یه کم پاره شده!! به خانومه گفتم ببخشید میشه یه سالمشو بدید؟؟ میخوام هدیه بدم آخه!
گفت فقط دو جلد داریم، اون یکی جلدش اونجاس... اون یکی جلدشم پاره بود :'(
به مامان اینا گفتم اون طرف خیابون لباس مردونه داره... بریم ببینیم.
رفتیم.
مامان گفت این تیشرته خوبه‌ها...
گفتم آخه سایزشو نمیدونم!
مامان گفت این صندلا هم خوبه...
گفتم آخه سایزشو نمیدونم!!
آبجی کوچیکه گفت: تو که سایز نمیدونی چرا اومدی اینجا؟!! :/
تو یکی از مغازه‌ها جوراب دیدم!! ^__^
گفتم وااای مامان جوراب بخرم براش!! سوپرایز باحالی میشه :دی
آبجی کوچیکه نذاشت!!!
گفت با کلی ذوق کادوشو باز میکنه ببینه جورابه حالش گرفته میشه!!
هر چی براش توضیح دادم که بابا، کادویی که اغلب واسه مردا میخرن جورابه، تو کتش نرفت!!! نذاشت بخرم :(
دیگه کاملا ناامید شده بودم و داشتیم برمیگشتیم خونه که چشمم خورد به یه اسباب‌بازی فروشی!!!
یه پک بیست تایی بازی!! که دو تاش منچ و مارپله بود!! :)))
هیچی دیگه... بالاخره کادومو خریدم ^__^
به غرغرای آبجی کوچیکه هم توجه نکردم :))
خو یه ماه اونجا حوصله‌م سر میرفت :پی
وقتی آدرس اینجا رو به مستر جو میدادم اصلا به این فک نمیکردم که ممکنه یه روز دلم بخواد غافلگیرش کنم و نیاز به هم‌فکری داشته باشم!!!
فک نمیکردم دلم بخواد واسش هدیه بخرم و ندونم چی!!!
چندین مناسبت در راهه و من نمیدونم چیکار کنم!!
آبجی کوچیکه خواب دیده معلمش یه ماه رفته مسافرت!
مامان خانوم بهش گفته حواست هست تو یه معلم دیگه هم داری؟!! :))
حالا نشسته غصه میخوره که چرا همچین خوابی دیده :))
+ قراره برم پیش جو
یه ماه پیشش میمونم، البته اگه خدا بخواد
آبجی کوچیکه: واااای باز فردا شنبه‌س باید برم مدرسه!! :(
من: میخوای ترک تحصیل کنی، بی سواد بمونی؟؟
آبجی کوچیکه: من که از خدامه!! نمیذارن ولی!!
من: :|
به آبجی کوچیکه میگم پاشو برو تو اتاق مشق بنویس، میخوام برقصم!
میگه تو برقص آبجی ما چشم پاکیم!!!! :|
به آبجی کوچیکه میگم پاشو برو تو اتاق درس بخون، میخوام آهنگ بذارم برقصیم!!
میگه چرا منو تو شادیاتون شریک نمیکنید، ولی تو غماتون با آغوش باز میپذیرید؟!!! :/
+امتحان داره خب!
این بار رفتن جو برام خیلی سخت بود!!
البته به قول جو، من هر بار همینو میگم!! اینکه این بار سخت‌تر از دفعه‌های قبل بود!
خب عادی هم هست... هر بار وابستگی عاطفی بیشتر میشه خب.
اما این بار علاوه بر وابستگی عاطفی، یهو خودمو وسط یه سری کار مربوط به عروسی تک و تنها دیدم!!
ذهنم یک ریز یه سری اطلاعاتو مرور میکرد:
قرارداد تالارو با کی برم امضا کنم؟؟ گفته فردا بیا... بابا فردا کلا کار داره، مامان پا درد داره، دفترش تو یه ساختمونه... نمیشه که تنها برم !!
آرایشگاهها رو با کی برم ببینم؟؟ نکنه دیر بشه! نکنه جا گیرم نیاد!!
آتلیه رو کی برم؟؟
کارت دعوتا!!
آرایشگاه دوماد و گل فروشی رو کی باید اقدام کنم؟؟ اصلا با کی برم؟؟
اوه!! لباسمم باید ببرم خیاطی زیپشو درست کنه...
وای مزونا!!
وای نوبتای تزریقم!!
جو چرا واسه وام اقدام نمیکنه؟؟ نکنه دیر بشه!!
وای نکنه قبل عروسیمون یکی از پیرمرد پیرزنای فامیل بمیره!! 😲
وبعد دوباره مغزم میرفت سراغ مورد اول!!
عصبی و بی حوصله بودم و با کوچیکترین اتفاقی قاط میزدم...
جو زنگ زد... گفت "خب تعریف کن"
گفتم ذهنم درگیر چیزاییه که میدونم الکیه، ولی دارن اذیتم میکنن!!
گفت خب بگو!
گفتم.
گفت اینا چیه بهش فک میکنی؟؟؟ بهش فک نکن!!
موندم تو بهت جمله‌ش!! خب چجوری فک نکنم؟؟ مگه دست خودمه خب؟؟ :(
یکی دو ساعت بعد دوباره زنگ زد.
گفت میدونم زنا اینجورین... تو حق داری!
آروم شدم.
گفت همه کاراتو بنویس تو کاغذ. و بنویس چه روزی و با کمک کی باید انجام بشن!
کاری که گفت رو انجام دادم.
انگار مغزم خیالش راحت شد که دیگه چیزی فراموش نمیشه!! دست از مرور کردن بی وقفه برداشت!
به نظر میاد خیلی آرومتر شدم!
روش خوبی بود.
آبجی کوچیکه امتحان دیکته داره امروز.
میگه تو نماز ظهرت واسه من دعا کن. بذار یکی از دعاهات واسه من باشه! هی نشین دعا کن که جو بیاد بیاد بیاد!!!! :/
اعصاب نداره جدیدا!!!
دارم واسه آبجی کوچیکه صفت و موصوف رو توضیح میدم.
میگم صفت کلمه‌ایه که در مورد یه کلمه دیگه توضیحی میده...
مثلا مرد خوب. دختر زیبا.
آبجی کوچیکه: گندمِ هی برو!!
:|
+ جو قراره بیاد شیراز ^__^
و خب قراره من همراهش برم خونه مامانش‌اینا.
گندمِ هی برو... :)))
گاهی سرنوشت یه جوری رقم میخوره که همه خواسته ها و باورات عوض میشن
گاهی همه چی یه جوری پیش میره که یهو میبینی یه عمر اشتباه فکر کردی!
اما باید یه عمر اشتباه فکر میکردی تا برسی به اون نقطه ای که راه درستو بشناسی و با درست ترین انتخاب زندگیت مواجه بشی...
یه دوستی دارم که یه ازدواج ناموفق داشت و بعد جدایی و ازدواج مجدد حالا احساس خوشبختی میکنه.
میگفت تمام ویژگیای همسر فعلیم با همسر سابقم فرق داره!!!
راس میگه... خوب یادمه که دوس نداشت شوهرش پوست روشن داشته باشه، شوهر سابقش قد بلند و لاغر و سبزه و بداخلاق بود. همسر الانش قد کوتاه و تپلی و سفید و چشم روشنه... و البته خیلی خوش اخلاق و آروم. میگفت همسر الانم قبل ازدواج اولمم خواستگارم بود... اما من نمیخواستمش!!!
روزگار ما رو اونقدر میچرخونه تا بفهمیم که اون چیزی که ما میخواستیم شر بوده و اون چیزی که بهش رغبت نداشتیم خیر!!!
مستر جو یه بار اون اولا گفت چرا ما چهار سال پیش با هم آشنا نشدیم؟ گفتم چون اون موقع من زنت نمیشدم!!!!
چون اون موقع من جوجه مهندس تازه فارغ التحصیل شده ای بودم که فک میکردم میرم سر کار و پیشرفت میکنم و کله گنده و پولدار میشم!!!!
چون اون موقع من نازپرورده ای بودم که فک میکردم زندگی هر جایی جز شیراز غیر ممکنه.
لازم بود سالهایی بیان و برن و من بفهمم جایی که دارم زندگی میکنم واسه پیشرفت شغلی یه چیزایی بیشتر از مدرک تحصیلی و شوق و ذوق لازمه.
سالهایی بیان و برن و من یاد بگیرم که واسه زندگی کردن هر چند سایه مامان و بابا لازمه، ولی گاهی خوبه آدم خودش گلیمشو از آب بکشه.
لازم بود زمان صرف بشه تا بفهمم هیچ آدمی نمیتونه کاملا با خواسته های من منطبق باشه. پس بذار این عدم انطباق دوری راه باشه، نه اخلاق و فرهنگ.
این سالا گذشت و زندگی منو آماده کرد یه چیزایی رو بپذیرم...
فک میکردم قراره برم تو یه بیابون بی آب و علف زندگی کنم، فک میکردم دارم برای به دست آوردن یه جواهر قیمتی، از راحتی و امنیتم میگذرم.
اما میدونید...
گاهی خدا فقط میخواد میزان اعتمادمونو اندازه بگیره.
بعدش یه جوری پشتت در میاد که خودتم خودتو باور نمیکنی!!
دو هفته رو توی یکی از دور افتاده ترین شهرای ایران گذروندم... جایی که گاز کشی نبود و به خاطر استفاده از کپسول گاز همیشه آشپزخونه بوی گاز میداد...
جایی که وقتی شیر آبو باز کردم و خواستم آب بخورم شنیدم که آب تصفیه شده نیست! که مردمش از بچه دو ساله تا پیرمرد نود ساله لباسای یه شکل تنشون بود.
یه جایی ته ته دنیا...
اونجا پر از عشق و خوشبختی بود.
دلم تنگه براش...
یه وقتایی حس میکنی همه درا بسته‌س... به هر دری میزنی به هیچ‌جا نمیرسی... به هر کی رو میزنی تحویلت نمیگیره... هر چی بیشتر تلاش میکنی کمتر میرسی...
این دقیقا همون لحظه‌ایه که باید اعتماد کنی... مطلق!!
هر طوری هم بشه با خودت بگی جز خدا دیگه از هیچ کس چیزی نمیخوام...
هزار بار بری تا یه قدمی خواستن از مخلوق، هزار بار تو فکرت بیاد که شاید الان باید فلانی رو واسطه کنم، ولی سفت وایسی سر اعتمادت. حتی اگه ته دلت خالی بشه... حتی اگه چند روز اولش اتفاقای ناگوار بیوفته... اعتماد که کردی، اونوقت معجزه‌س که پشت معجزه میبینی!!
لازم نیست زاهد باشیاااا ... همین آدم معمولی‌ای که هستی... یهو حس میکنی چقد خاص و ویژه شدی واسه خدا!! اگه فقط از خودش بخوای...
مثلا از شیراز تا شهر محل کار مستر جو ۲۰ ساعت راهه... اتوبوسش هم امن نیست... ولی از وقتی عقد کردیم خدا یه هواپیما فرستاد واسه‌مون!! که هفته‌ای یه بار از شیراز میره پیش مستر جو... ^__^
این روزا خدا یه جوری دوسمداره که خودم تعجب میکنم!!! خدایا عاشقتم! خدایا شکرت!
خدایا مخلصتم به خودت قسم.
تو چقد خوبی!
نمیدونم این خوبیات به خاطر منه یا به خاطر جو... یا به خاطر دوتامون...
به هر دلیلی که هست خیلی خیلی ممنونم.
دلمو شاد کردی خدا جون.
ان شاءالله بتونم بنده خوبی باشم برات :**
جو گفت دوستم گفته عقد کنین جدایی واسه تون خیلی سخت تر میشه!
پیش خودم گفتم چه فرقی داره؟!!
ما که همون موقع هم محرم بودیم...
من که همون موقع هم خیلی دوسش داشتم...
فک میکردم اون موقع تو اوج دلتنگیم!
البته کلا من تو همه مراحل فک میکردم تو سخت ترین بخش زندگیمم!!
قصه زندگی من و جو از اولش با سختی شروع شد!
جو میگفت من عادت دارم به سختیا... ولی من عادت نداشتم!
این روزا خیلی بی تابم... خیلی دلتنگم...
دلتنگ تر از روزای نامزدی که دلم تنگ شده بود واسه گرمای دستاش...
دلتنگتر از روزای ماموریتش که دلم تنگ شده بود واسه خماری صداش...
دلم تنگه
دلم تنگه و هیشکی درکم نمیکنه! اینه که عذابم میده...
اینکه میگن ما که اینجوری نبودیم تو چرا اینجوری ای!!!! خب من اینجوریم حالا چیکار کنم؟؟
اینکه میگن ما هم عقد شدیم از این کارا نمیکردیم! خب آدما با هم فرق دارن! ندارن؟؟؟
دلم میگیره از درک نشدنا
دلم میگیره از این ...
همون بهتر سکوت کنم و از حس و حال این روزام با کسی حرف نزنم...
به هر حال که میگذره... هر چند دیر...
+ میشه یه دعای کوچولو برامون بکنید. که اسممون در بیاد واسه خونه سازمانی؟؟
